หลาย ๆ ต่อหลายครั้งเคยมีคำถามอยู่ในใจตัวเองว่า เวลาทำบุญแล้วทำไมชอบถ่ายภาพ ไม่กลัวว่าคนอื่นเขาจะว่าเหรอ คำถามนี้มันก็ถามตัวเองทุกครั้งแหละ แต่ไม่รู้ ใจเราไม่ได้คิดจะอวด แต่เราคิดว่าเราทำแล้วก็อยากเก็บอะไรไว้ เป็นเหมือนวันหนึ่งที่เราเดินเข้า 7-11 แล้วซื้อของแล้วอยากจะเก็บสแตมเอาไว้ โดยไม่คิดว่าอยากจะเอาไปแลกของเลย เพราะอะไรก็ไม่รู้ เราก็อยากเก็บเฉย ๆ บางครั้ง ก็เอามาแปะที่สมุดโน๊ตเล่น ๆ คือบอกว่าทำแล้วรู้สึกดี มีความสุข หรืออีกครั้ง ก็เหมือนกับว่าเวลาที่เราเดินออกไปสนามหญ้า แล้วล้มตัวลงนอน หากถามต่อว่านอนแล้วได้อะไร ก็ตอบได้แค่ว่านอนแล้วได้เห็นท้องฟ้า มองดูความเวิ้งว้างในอากาศ
ทำแล้วบุญแล้วก็ถ่ายภาพ ถ่ายแล้วแล้วโพสลงโซเซียล Facebook ของตัวเอง ก็ไม่เคยคิดเคยหวังนะว่าใครเขาจะเข้ามากด Like หรือหากมี Dislike เขาก็อาจจะกดก็เป็นได้ แต่โดยส่วนตัวเราก็ไม่ได้หวังอะไร โพสเพราะอยากโพส แม้จะมีคนเห็นหรือไม่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้องไปคิดต่อ ทำเพราะว่าอยากทำ มันเป็นความสุขที่เราได้ทำ
ทำบุญหลายคนเขาก็ทำ แต่ทำแล้วเขาก็ไม่ได้โพสอะไร ปู่ ย่า ตา ยาย คนแก่ ๆ เขาเดินไปวัดทำบุญทุกเช้าทุกเย็น มันก็คือวิถีอีกแบบหนึ่ง ความสุขที่ได้ มันก็คือการทำโดยไม่ได้หวังสิ่งใด แม้มีอยู่บ้าง หากตายไปแล้วขอให้ไปเกิดในภพภูมิที่ดี อันนั้นคือรางวัลที่อาจจะยังมองไม่เห็น แต่ก็เชื่อว่าความดี ทำดี ย่อมได้รับสิ่งดีตอบแทน แต่หากความดีของเราไปกระทบความรู้สึกของใครเข้า ลำคาญบ้าง รู้สึกมองว่าสร้างภาพบ้าง มันก็เป็นเรื่องความรู้สึกของเขา ตัวเราไม่ได้รับรู้อะไรเลย ทำแล้วเราก็รู้สึกดี ๆ อยู่ในใจ ขอให้ได้ทำทุกวัน ทำเป็นประจำก็พอ เท่าที่โอกาสและแรงที่พอจะทำได้เท่านั้นเอง