หลังจากเมื่อวันก่อนเราเคยเขียนถึงเรื่องผึ้งป่าเข้ามาทำรังที่ต้นไม้หน้าบ้าน สร้างความตื่นเต้นให้กับเราเป็นอย่างยิ่ง เพราะเราปรารถนาที่จะอยากได้ผึ้งมาผสมเกษรต้นไม้ ดอกไม้ในสวนของบ้าน แต่พอตอนเย็นเรากลับไปถึงบ้านปรากฏว่าเขาไม่อยู่กันแล้ว รู้สึกใจหายหน่อย ๆ เพิ่งดีใจไปตอนเช้า ตอนเย็นก็ใจหายซะงั้น แต่นึก ๆ ไปก็พอเข้าใจได้ เพราะเขาคงคิดว่าอยู่ใกล้คนคงไม่ปลอดภัย อาจจะถูกรบกวนได้ คงมาพักแค่ชั่วคราว ก็คงหาที่เหมาะสมใหม่ก่อน
ทุกวันนี้เดินผ่านต้นหูกระจงทุกที ก็แอบมองขึ้นไปตำแหน่งที่ผึ้งเขามาแกะอยู่ บางทีใจก็แอบคิดนิด ๆ ว่า กลับมาหน่อยเถอะ เราไม่ทำอะไรพวกเธอหรอก ถึงกระนั้นก็เหลือเพียงความว่างเปล่าของกิ่งหูกระจง ที่มีบ้างก็เป็นรังนกที่ร้างไปแล้ว หลังจากลูกนกเติบโตโผลบินออกไป ส่วนเราก็ได้แต่ทำภารกิจเดิม ๆ ของเรา เช้าเก็บกวาดใบหูกระจงที่ร่วงหล่น เย็นก็เก็บกวาด เพื่อให้ดูว่าบริเวณด้านล่าง ๆ ไม่สกปรกรกรุงรัง แต่เหลือความร่มรื่นของกิ่งไม้ใบไม้ด้านบนไว้ หลายคนอาจจะไม่ชอบนักที่จะต้องเก็บกวาดเช้า-เย็น แต่หากเราทำเป็นประจำนิสัยแล้ว เราจะก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาไป เราได้อยู่กับธรรมชาติ สูดอากาศสดใจเต็มปอดทุกเช้าทุกเย็น แต่หากเป็นลานหิน เรากวาดไม่ได้ ก็ใช้วิธีเดินเก็บทีละใบ ๆ จนหมด ฝึกจิตฝึกใจ ฝึกสติไปด้วย สบายใจออก ใครไม่เคยลองดูก็ได้นะครับ
เช้าวันนี้ก็เช่นเคย หลังจากกำหนดฝึกสติกับคำภาวนามาตอนกลางคืน ตอนเช้าก็ฝึกสติ เก็บใบไม้ทีละใบ ๆ ที่ล้านหินหน้าบ้าน ทำความสะอาดลานจอดรถ เสร็จก็ไม่ลืมชะเง้อขึ้นมองตรงที่เคยมีผึ้งมาเกาะเช่นเคย อึม…เรานี้ก็ยังยึดติดอยู่เนาะ 555
